Vientiane, verrassende hoofdstad van Laos.

Het was even spannend of het wel goed zou gaan: een vlucht met Lao Skyway Airlines van Luang Prabang naar Vientiane. Maar in een mum van tijd en zonder moeilijke luchthavenprocedures kwam ik tegen de avond in het donker aan. Na een snelle check-in voor mijn kamer liep ik het centrum in op zoek naar een goede eetgelegenheid. Nou, die was snel gevonden.

Heerlijke kruidige geuren kwamen mij tegemoet in een typisch Laotiaanse eettent waar het niet uitmaakt wie je bent of wat je aanhebt. Al zou je er in een oude badjas gaan zitten, ze kijken nergens van op. Bestel gewoon wat van de kaart of wijs het aan bij de kok en schuif aan bij de tafels waar iedereen zit.

En daar trof ik Andy. Reizigers onderling herkennen elkaar binnen een seconde. "Where are you from?" Het gesprek begon. Andy kwam uit Singapore en besloot op 60-jarige leeftijd aan een reis van vijf jaar te beginnen. Hij had er ondertussen drie maanden op zitten, dus het was nog maar net het begin. Hij leeft nu van de huuropbrengst van zijn appartement in Singapore. Op een low-budget lukt het hem dat prima. Geen gram vet bij hem te bekennen; een afgetraind lichaam. Andy liep in het verleden diverse marathons. Naar ik vermoed, hield hij er ook een ascetische levensstijl op na.

We waren druk in gesprek over het reizen. Ondertussen kreeg ik een groene noedelcurry met kip toegeschoven. Het smaakte heerlijk. We namen een Lao Beer erbij met ijs. Ja, met ijs; dat is hier gebruikelijk. De tijd vloog voorbij. Het was al laat geworden. We namen afscheid en spraken af de komende dagen nog eens wat te gaan drinken.

Vandaag begon ik aan een willekeurige wandeltour door de stad. Van de ruïne van That Dam kwam ik verderop in een enorm overdekt winkelcentrum (Tala Sao) terecht. Vervolgens bij het oorlogsmonument van Patuxay, voorheen onder de naam Anousavali. De brede weg ernaartoe heeft iets weg van de Champs-Élysées in Parijs. Maar goed, Vientiane stond natuurlijk ooit onder Franse invloed.

Enkele kilometers buiten de stad kwam ik aan bij Pha That Luang, een werkelijk prachtig boeddhistisch monument omringd door tuinen en parken. In de verte hoorde ik geluiden uit luidsprekers en zag iets wat leek op een festival. Er waren tenten te zien. Het bleek de start en finish te zijn van een marathon die hier morgen in de vroege ochtenduren van start gaat. Mensen konden zich vandaag inschrijven.

Op de terugweg liep ik langs het Saphang Lenh Park, mooi aangelegd met beelden van olifanten. Helemaal terug eindigde ik bij het park langs de rivier in het centrum van de stad. Door van park naar park te lopen is een wandeling, ondanks de hitte, goed te doen. Je kunt er ook altijd wat fitnessoefeningen doen op toestellen die er zijn opgesteld.

Tot zover de verkenning van Vientiane. De stad geeft mij een veel beter gevoel dan het toeristische Luang Prabang. Waarom? Moeilijk te zeggen. Laat ik het houden op een overzichtelijke, prettige stad ondergedompeld in een Franse sfeer van vroeger.

In de avonduren kun je hier urenlang over de night bazaar langs de Mekong-rivier struinen. Erachter is zelfs een complete kermis aanwezig. Overal is muziek. Bij twee blinde straatmuzikanten heb ik met mijn Jsax, een kunststof mini-saxofoon voor onderweg, even meegedaan. Het werd bijzonder gewaardeerd. Nu ben ik best wel wat akkoordenschema's gewend, maar bij deze mysterieuze en onsamenhangende klanken moest ik op een gegeven moment toch afhaken.

Er staan hier weliswaar wat kerstbomen opgesteld en je hoort af en toe "Last Christmas" uit een bluetoothspeaker van een local schallen, maar daar blijft het bij. Het leven gaat hier gewoon door. Morgen komt er een stoet van marathonlopers door de stad gelopen. Ik verwacht een topdrukte.