Tuktuk, Toba Meer, Samosir Island, Bagus homestay.

In Sibolga kun je een soort vuurdoop voor Sumatra doen. Als je die hebt doorstaan, ben je In ieder geval gehard en gepantserd genoeg om verder te gaan. Urenlang geschal uit moskeeën dat door de geluidsbarrière knalt. Onafgebroken aangesproken worden door locals die jouw vriend zijn geworden. Een voortdurend geraas van scooters en andere vehikels. Een 24-uur in bedrijf zijnde sigarettenfabriek voor de mannen. Markten langs de weg die nog veel chaotischer en exotischer zijn dan in Laos. Verwarrende communicatie. Nee is ja. Ja is Nee. Links is rechts. Dichtbij is ver weg. Groente is ????

En toch was Sibolga een geweldige ervaring. We vonden er prima restaurants. We kregen van een goed Engels sprekende jongeman hulp bij het bestellen van gerechten. Aten er de heerlijkste gado-gado. En hebben vooral gelachen om de dwaze dingen die we er meemaakten. We werden zelfs geprezen om onze keuze de route naar het Toba Meer via Sibalgo te laten lopen.

Ik leerde er zonder haperen in 1 keer in het Indonesisch te zeggen: ik wil graag zwarte koffie zonder suiker. Voorheen kreeg ik allerlei varianten geserveerd  behalve het gevraagde.

Aan het einde van ons verblijf vond ik nog tijd mijn bagage te reorganiseren en enkele spullen als onnodig te verklaren. Toen we naar het busstation liepen, begon ik met uitdelen. De afgifte van een fleece trui aan een oude gebrekkige man leverde mij een luid  applaus op. Met het weggeven van een Bluetooth speaker heb ik de goed Engelssprekende man nu als online gids aan mijn zijde.

Met het diploma vakbekwaamheid Sumatra op zak namen wij gisteren in de avond de bus naar Parapat. Dat was een bus van hetzelfde kaliber van de rit van Dumai naar Sibalgo. Maar dan zonder airco. Achteraf bleek dat een voordeel te hebben. Door de openstaande ramen kon de rook van de Javaanse Jongens er tenminste  uit waaien. Rainer kocht trouwens de dag ervoor een pakket tabak, filters en hulzen in en was al zijn eigen sigarettenfabriek begonnen.

De bus bewoog zich weer kronkelend, stotend en slingerend door het binnenland richting Parapat. Daar kwamen we midden in de nacht aan. We liepen naar de ferry richting TukTuk op Samosir eiland. Er was een man aan het vissen. De eerste ferry zou om 7 uur vertrekken. We hadden er geen enkele moeite mee de resterende nachtelijke uren aan de oever door te brengen. Rainer in een vreemd uitziende zwarte slaapzak op een matje. Ik had mij op een plank gelegd in een hok dat moest dienen als een ticket office van de pont.

Die pont kwam iets na 7 uur van de overkant aanvaren. Onderweg kregen we bij zonsopgang een geweldig uitzicht over het enorme meer en zagen de bergen uit de mist tevoorschijn komen.

TukTuk bleek een rustig en mooi plaatsje te zijn. We liepen langs de weg richting Homestay Bagus. We hoorden en zagen nauwelijks  verkeer. Wel geluiden van vogels en kabbelend water. Een groot contrast met crazy Sibolga.

Homestay Bagus bood ons 2 prima kamers aan met veranda. Verder een grote tuin en loopbrug richting het meer. Tja en als je daar bent en kijkt naar en over het meer wil je niet meer weg. Zo mooi. Ik heb er dus ook gezwommen wat heerlijk voelde na die nachtelijke bustocht.

Een kleine wandeling van links naar rechts door TukTuk bracht mij in gesprek met een Nederlander die hier al 25 jaar woont. Hij heeft een café en doet op verzoek kroketten en of bitterballen in de frituur. Geheel toevallig ontmoette ik bij het drinken van een koffie de Indonesiër die met zijn Nieuw-Zeelandse vrouw op Youtube een introductie video over Sumatra maakte. Deze video bekeek ik 2 dagen geleden. Ook hij vond het super cool dat wij de route Dumai - Sibolga hadden gedaan.

En nu hoor ik alleen vanaf het overdekte terras het geluid van krekels. Ergens in de verte is gezang en muziek te horen.

Ja het is mooi om te reizen.