Toerist wordt reiziger.

Het nemen van foto's en video's van markten, tempels en eetgelegenheden langs de weg begint wat af te nemen, ook de hoeveelheid. Het verplaatsen verloopt steeds sneller. In een mum van tijd is mijn backpack weer ingepakt. Het vinden van de juiste kamer op een goede locatie is een automatische standaardprocedure geworden. Het onderhandelen met tuk-tukchauffeurs gaat prima. En zo ben ik van toerist veranderd in een reiziger. Maar goed ook, want vijf maanden als toerist is een slopende bezigheid.

Na nog een dag met de mountainbike door de natuur van Luang Namtha te hebben rondgedwaald, nam ik de nieuwe China-Laos-trein naar Luang Prabang. Ik maakte kennis met Maarten, een Belg die al vier maanden aan het reizen was en daarvoor zijn baan had opgezegd. We zaten in dezelfde trein, alleen Maarten ging naar Vang Vieng. Het grappige was dat hij een rugzak droeg die ik voorheen ook heb gehad, precies hetzelfde type in dezelfde kleur. Dat was natuurlijk wederzijds voer voor gesprekken over hikes van de afgelopen jaren.

Aangekomen in Luang Prabang viel mij snel de Franse invloed op. Veel toeristen uit dat land, maar als geschenk uit de hemel: bakkerijen en koffiehuizen. Heerlijke cappuccino's, broodjes en taartjes. In de avond bezocht ik de foodmarkt in het centrum. Ik nam dit keer Koreaanse sushi met een soort pasta in een rode, pittige saus.

Na een wandeling langs de night bazaar en terug bij de foodmarkt zag ik Heike, de Duitse dame, aan een tafel zitten. Ik kende haar nog van Chiang Rai. Zij was drie maanden op reis en wilde zoveel mogelijk zien. Ze had alles georganiseerd en geboekt. Ze begreep niet dat ik met acht kilo bagage en alleen een globaal plan kon reizen. Er zat nog een jong Duits stel (ergens in de twintig) aan tafel. Zij kwamen uit Indonesië en dachten eraan niet meer terug te keren naar Duitsland, maar in hun levensonderhoud te voorzien door bijvoorbeeld een bakkerij te beginnen. Nou, dat is zeker een kansrijke business in dit land. Gewoon leuk om deze onbevangenheid te beluisteren.

Heike daarentegen begon vervolgens te klagen over het leven in Duitsland: de hoge energieprijzen, de inflatie en als laatste de ver doorgevoerde coronamaatregelen van 2020 en verder. Ze wist niet meer van ophouden. Haar stem werd luider en ze stootte daarbij regelmatig met haar elleboog tegen mij aan. Ik moest mij zien te bevrijden uit deze benarde positie, en daar heb ik een methode voor. Ik stond snel op, zei dat ik verder ging met mijn wandeling en wenste iedereen nog een fijne reis.

Tja, met Maarten of dat jonge stel had ik nog uren kunnen praten. De spraakwaterval is echter een type om zoveel mogelijk te mijden. Of nog erger: het type dat in het land van bezoek (vaak een landgenoot) al is gaan wonen en het helemaal heeft gemaakt. De praatjesmaker. Die steekt een monoloog af over behaalde successen en toont geen enkele interesse. Ook hier is het advies: zo snel mogelijk de benen nemen.

De volgende dag besloot ik Luang Prabang in de vorm van een grote wandeling te verkennen. Niet naar de waterval, niet met een tour mee, niet met een bootje, etc. Nee, gewoon lopen met een paar ijkpunten en Maps.me als backup. Veel leuker. Ik beklom in het centrum de trappen van Mount Phousi Stupa. Boven ontdekte ik dat aan de achterzijde een afdalend pad richting Dara Market ging. In de middag nam ik een route buiten het centrum en kwam bij het monument van president Kaysone Phomvihane uit. Vervolgens bezocht ik de tempels van Wat Nongkham en Wat Sisavan Tevalok. Bij deze laatste waren jongens in monnikenoranje gewaden de poort aan het schilderen. Ik vervolgde mijn weg terug langs de Mekongrivier. Aan het einde van de middag streek ik neer bij een koffiehuis voor een heerlijke cappuccino.

Later in de avond nam ik, na wat eten in een Laotiaanse tent, een mixed fruit smoothie op de avondmarkt. Ik hoorde geluiden van een vreemd soort basblaasinstrument. Iets verderop had een straatmuzikant plaatsgenomen op de grond. Hij blies op een enorme buis, waar een diepe, lage toon uitkwam met een ver dragende nagalm. Dat vermengde hij met ritmische geluiden. Op de grond lagen wat papieren in plastic folie waarop te lezen en te zien was dat hij al acht jaar over de wereld zwierf en ondertussen 96.000 km had afgelegd. De toeschouwers strooiden gul met bankbiljetten op een lege rugzak die er lag. De man werd in een mum van tijd miljonair in Laotiaanse Kip. Er lag een berg bankbiljetten.