Mangroves, mudskippers, Cha-Am, Khao Thakiab, Sam Roi Yot, Pak Nam Pran en niets doen.

Sirinart Rajini. Een vrij toegankelijke mangrove binnen een beschermd ecologisch gebied. Aankomst op de parkeerplaats, gevolgd door een nauwkeurige registratie van persoonlijke gegevens. Met een selfie erbij. Waarom? Je loopt toch over een houten vlonder? Tsja, altijd wel iemand die toch weet te vallen en dan in de zuigende modder en drek vastzit.

Het vlonderpad loopt kronkelend in een ronde door de mangrove. Mooi aangelegd. Om de 10 meter een bord met uitleg in Thai en Engels over de werking van de mangrove, wat er leeft en groeit. Specialiteit: de mudskipper. Een reptiel in de vorm van een hagedis dat modder opschuift. Moeilijk waar te nemen, maar na enige concentratie lukt het. Alleen de ogen en twee uitsteeksels er boven zijn te zien. De rest is modder. 

Lopen door de mangrove is rustgevend, kalmerend. Weg van de verkeersdrukte. Opsnuiven van tropische geuren. Stilstaan en de geluiden van vogels, insecten en openslaande oesters (tok-tok) op je in laten werken. Het ronde pad eindigt weer bij de parkeerplaats. Na afmelding bij de bewaking kun je gaan.

Cha-Am. Een charmante badplaats bij Hua Hin. Een eindeloze boulevard langs het strand. Daar tussen een betonnen looppad langs een reeks van strandstoelen met parasols. Aan de weg bestel je visgerechten. Die laat je vervolgens serveren aan de overdekte ligstoelen. Koel drankje met ijs erbij. Zo is de hete middag prima door te komen. Aan het einde een wandeling over het pad als afsluiter.

De korte klim op een berg over een betonnen trap naar de tempel van Khao Thakiab in Hua Hin valt wat tegen. Het is er behoorlijk verouderd. Achterstallig onderhoud. De apen die erin het verleden rondhingen zijn verdwenen. Er loopt alleen nog een enkele monnik met een hond. Vergane glorie dus.

Sam Roi Yot. Zoals bekend mijn favoriete  berg bestemming. Het is zaterdag. Bij de koffie aan de weg ontmoet ik een Duits stel. Ze verlieten een paar geleden Duitsland. Zijn na omzwervingen hier neergestreken. Ze proberen te leven als de locals. Met eigen land, een huis. Twee honden. Wat ze doen, is niet duidelijk. Maar dat ze goed zijn ingeburgerd, wordt bij het afscheid zichtbaar. De man rijdt op een bromfiets met overdekte zijspan (vrouw en honden erin) lachend en zwaaiend weg. Dat een farang (buitenlander) op dit vehikel rondtoert zie je zelden.

In de avond begint het weekend strandfestival. Ik heb dit eerder beschreven. Nu gaat het om een vergrote versie. Een mega podium is opgesteld waar een band met dreunende bassen en drums uit de speakers Thaise songs in een modern jasje over het terrein schalt. Je moet er van houden. Niets voor een jazz liefhebber. 

De dag erop gaat het helemaal los. Er schijnt een populaire Thaise band op te treden. Het hele strand loopt vol. Stoeltjes, matjes, eten en drinken. Alles gaat mee. Natuurlijk ontbreken de honderden eetstalletjes niet. Wat opnieuw opvalt, is dat ondanks de drukte er geen ongeregeldheden zijn. De sfeer blijft kalm en sereen. En zoals altijd de groene lichtjes van de vissersboten in de verte.

Niets doen. Voor een avonturier en hiker bijna niet voor te stellen. Voor een Thai een dagelijks gebruik. Je zit op een krukje onder een afdak langs de weg. Stil, kijkend. Of slapend op een bank, de grond, een kruk, alles wat enige steun geeft. Onder een boom, een houten bed nabij vissersboten aan het strand. Het kan. Als je maar in rust de hete middag doorkomt. 

Rond 16.00 uur wordt het tijd voor beweging en actie. Zoals het opstellen van de foodmarket aan het strand van Pak Nam Pran. Iets verderop ligt het verlaten strand. Dat blijkt veel uitgestrekter te zijn dan ik dacht. Het lijkt op de vlaktes van de Wadden. De golven bruisen. Gisteren aan het strand van Sam Roi Yot was het water tot bijna kookpunt gestegen. Nu, hier in Pak Nam Pran, is het koele zeewater na een duik een zegen voor mijn lichaam. 

Vissers lopen met een lang net de zee in. In een boog. Tot het middel in het water. Langzaam trekken ze het net terug naar het strand. De vangst blijkt schamel te zijn.  Een minimale verzameling van visjes en wat krabben. Het gaat in een emmer. Tot de helft gevuld. Ze lopen weg. Helaas, een karig avondmaal.