Ayutthaya, voormalige hoofdstad van Thailand.

Vandaag verliet ik in alle vroegte het backpackguesthouse van Bangkok. Het wekken ging namelijk om 4.45 uur vanzelf door het gebulder en gelal van twee jonge mannen (twintigers) uit het Verenigd Koninkrijk. De dag ervoor zag ik ze in de lounge, volledig doorweekt van zweet in hun dikke lagen outdoorkleding, nog thuis aangetrokken. Ze droegen grote, volgepakte rugzakken. Ik sprak ze aan; ze waren best aardig, en een prettig gevoel van herkenning uit mijn twintiger jaren kwam in mij op. Ze waren natuurlijk daarna direct het uitgaansleven van Bangkok ingegaan, en in die dynamiek kom je gemakkelijk in de vroege ochtend terecht. Toen ik ze beleefd maande stil te zijn, hielden ze gelijk op, dus dat was snel vergeven.

Na nog even snel een heerlijk bordje jok op de hoek van de straat te hebben genomen, bracht de tuk-tuk mij razendsnel naar het centraal station Hua Lamphong van Bangkok, een echt ouderwets stationsgebouw in koepelvorm, met het allesoverheersende portret van de koning voor iedereen in het zicht. Toen ik om 8.00 uur aan de koffie zat op het balkon van de hal, hoorde ik plotseling een harde gong. Iedereen ging staan en richtte zich plechtig tot de koning. Dit is blijkbaar hier het dagelijkse ritueel. Het duurde pakweg 30 seconden, waarna iedereen weer ging zitten of begon te lopen.

Om 8.20 uur vertrok mijn trein richting Ayutthaya. En wat voor een: een blauwe, oude, ronkende diesel. Ik moest terugdenken aan Interrail 1985. Mijn reisgenoot van destijds, Jean-Pierre, en inmiddels volger geworden van deze reisblog, zal bij het zien van de video dezelfde herkenning hebben. Met dit soort treinen reisden wij toen door de meest afgelegen delen van Spanje en Portugal. Tot zover de geschiedenis. De trein denderde Bangkok uit. Een conducteur met een mooi uniform aan knipte nog ouderwets de kaartjes. Hier zal geen sprake zijn van intimidatie van een conducteur of ander, tegenwoordig zo vaak genoemd, grensoverschrijdend gedrag.

Binnen krap anderhalf uur reed de diesel Ayutthaya binnen. Met wat reiservaring achter de kiezen loop ik dan altijd met rechte pas direct weg van het station, zonder in te gaan op het uitgebreide aanbod van een bont gezelschap van chauffeurs, reisgidsen, hotelaanbieders en ga zo maar door. Nee, maps.me is mijn steun en toeverlaat bij aankomst op een nieuwe bestemming.

Met een ferry stak ik de rivier over. Na enig doorlopen tot aan de rand van de plaats kwam ik bij guesthouse Siriwal aan. Ik kreeg een keurige kamer aangeboden, zelfs met airco, een tv, eigen douche/toilet en een ruimte om de was te doen. Perfect. Nog mooier: ook rustig gelegen. Daar was ik wel aan toe na Bangkok. Ik besloot een korte verkennende buurtwandeling te maken. Tussen de locals at ik de vegetarische variant van noedelsoep.

De hele middag vergaapte ik mij aan de oude tempels in het park. Aan het einde kwam ik bij de rivier aan om vervolgens na een café Americano natuurlijk langs eindeloze rijen winkels en eetgelegenheden terug te komen bij het guesthouse. Daar bleek een oase van rust te zijn. Met nog de nagalm van hectisch Bangkok vibrerend in mijn oren, leek dat moment haast te mooi om waar te zijn. Later op de avond was het toch waar!