Afzien en stof happen On the Road in Laos. Pakse.

Nog nooit heb ik zoveel stof opgezogen en afgezien als de afgelopen dagen in Laos. Met een local bus vertrok ik van Vientiane naar Pakse in het zuiden van Laos. Het werd een helse rit van 16 uur in een volgepropte, Spartaanse bus. De weg was daarbij bijzonder slecht, met regelmatig weggevallen stukken asfalt en kuilen.

Gelukkig had ik onderweg nog een prettige herinnering aan een ontmoeting met een interessante reiziger de dag ervoor in Vientiane: Thomas, de Hongaar, naar later bleek een leeftijdgenoot. Hij dwaalde die middag net als ik wat rond in een buitenwijk van Vientiane. Volgens mijn informatie zou er in de buurt een meer zijn. Thomas wilde er ook naartoe lopen. Het bleek later een drooggevallen meer te zijn met omheiningen eromheen. Niet getreurd, we liepen verder en kwamen in een soort Chinatown terecht. Thomas was al drie maanden onderweg; hij wilde wat kilo's kwijt door zoveel mogelijk te lopen. Een apart type met kennis van zaken en een goed verteller. We liepen kilometers langs de Mekong terug naar het centrum en streken neer op een terras voor een Lao-koffie.

Die avond at ik met Andy in dezelfde tent als de vorige keer. De gedachten aan deze gelijkgestemde reizigers hielden mij tijdens deze afmattende busreis op de been. Ook al kwam er om de zoveel kilometer een leger verkopers de bus in om luid roepend de gekste etenswaren en drankjes aan te bieden—vooral de eieren en kippen op stok vielen op—het verblijf in deze stotende en bonkende bus werd een uitputtingsslag.

Nog erger werd het toen halverwege de rit een nieuwe groep locals de bus binnenviel. Luid commanderend wees de busconducteur de groep hun plaatsen op plastic krukjes die plotseling tevoorschijn kwamen en in het gangpad werden opgesteld.

Uiteindelijk kwam de bus om 2 uur in de nacht in Pakse aan. Ondertussen had ik aansluiting gevonden bij drie jonge Franse reizigers: een stel en een man. We gingen met vieren tegelijk van de bushalte in een motor met zijspan-taxi naar het hotel dat het stel tevoren had geboekt. Voor mij bleek er gelukkig nog een kamer vrij te zijn. De man vertrok naar een hostel.

De volgende ochtend vond ik na enig wandelen en zoeken een guesthouse ver van het centrum. Een goede kamer: rustig, met een binnenplaats, een tuin, zitgelegenheid en uitzicht op bergen. Precies wat ik nodig had.

Verwacht in Pakse geen gezelligheid zoals in Luang Prabang of de grandeur van Vientiane. Nee, hier is het een verzameling van extreem drukke rechttoe-rechtaan wegen. Kilo's stof komen je tegemoet. Dit is oer-basic Laotiaans leven. Wel mooi om mee te maken, maar niet voor iedereen weggelegd.

Ik maakte in de middag een stadswandeling. Bij Wat Luang, een tempel in het centrum, spraken jonge monniken in opleiding mij aan. Ze waren dolenthousiast en wilden graag wat woorden in het Engels met mij wisselen. Ik hoorde dat de opleiding wel tien jaar kon duren.

Aangezien het huren van een fiets onmogelijk was, moest ik vandaag iets anders bedenken om bij het natuurgebied van het Bolaven Plateau te komen, waar ook watervallen zijn.

Ik waag mij nog niet aan het rijden op een scooter hier. Eenmaal lopend langs de stoffige highway kwam er snel een taximotordriver met zijspan op mij af. Ik legde mijn plannen uit: naar de watervallen, daar rondlopen en dan weer terug. Hij wilde dat wel doen voor 500.000 kip. Na toepassing van mijn onderhandelingstrucs kwamen we tot een deal voor 300.000. De truc dat ik zichtbaar met mijn Doogee S59, een gepantserde smartphone, een vriend ga bellen, werkt altijd.

In een razend tempo vlogen we met dit vehikel over de weg richting de natuur, 20 kilometer verderop. Evenzo vlogen zoveel kilo's zand en stof mij daarbij om de oren.

De rit was het waard. Enorme diepe watervallen te zien in een mooi natuurgebied. Via een pad lukte het mij op een lager deel te komen, waardoor ik dichtbij een waterbekken was gekomen en de waterval zag en hoorde denderen. Een geweldige ervaring.

Na nog wat rondwandelen en kijken op uitzichtpunten liep ik terug naar de parkeerplaats. De stofrace terug werd in gang gezet. Afgezet in de buurt van het guesthouse liep ik direct naar de enorme overdekte markt. Ik nam een omelet met rijst en kocht wat spullen.

In de avond at ik trouwens voor de verandering bij de Chinees. En dat is heel anders dan in Nederland: een heerlijk royaal gevulde groentesoep met daarna gebakken tofu in ui en munt met sojasaus.

Daarna spoelde ik onder de douche de dikke lagen zand en stof van mij af. Laos: een mooi en verrassend land, maar nu is het tijd om te vertrekken.